De mens achter de overlast
Als ik mijn leven over mag doen, word ik een vogel
"Twee kinderen heb ik. Twee jongens van 15 en van 19 jaar. Het laatste half jaar heb ik ze niet meer gezien. Ik wil even geen contact. Zoveel pijn hoeven ze niet te zien. Kijk naar me, ik loop steeds te shaken van de drank. Dat wil ik ze niet aandoen. Mijn va was ook aan de drank. Ik wil niet dat ze worden zoals ik."
Voor de gemeente Almelo heb ik geluisterd naar de verhalen van zwervers om de mens achter de overlast te laten zien. Het was de opmaat voor een nieuw, integraal beleid om daklozen te helpen en de overlast te verminderen. Op basis van deze verhalen en hun eigen ervaringen hebben we met de partners in de stad een co-creatie sessie gehouden voor een nieuwe agenda voor daklozen. Als onderdeel van dat traject was er voor raadsleden een werkbezoek georganiseerd aan het hostel waar daklozen mensen kunnen leren om zelfstandig te wonen. Vooraf vertelde de wethouder en stadsdeelcoördinator over het traject voor nieuw beleid. De raadsleden stelden hen vragen over Afgelopen zaterdag heb ik zo'n verhaal verteld voor een groot aantal raadsleden. Voor ik mijn verhaal vertelde hadden ze vragen over het aantal zwervers en over de aanzuigende werking van het project. Vervolgens vertelde ik het verhaal van één van de zwervers, die ik voor het verhaal de naam Joris heb gegeven.
"Vannacht heb ik voor de passage geslapen, midden op de marktplaats. Daarvoor lag ik in het park en in een portiek. Iedereen heeft me laten liggen. Maar echt slapen doe je niet. Je bent altijd alert. Ik zou een fatsoenlijke woning willen."
Terwijl ik het verhaal van een zwerver vertelde was het doodstil in de zaal. De cijfers kregen opeens betekenis. De raadsleden leefde mee met de ellende op straat. Een gezicht werd zichtbaar achter de overlast. Aan het einde van het verhaal liet ik hen zien welke thema’s steeds terugkeren in de verhalen van zwervers. Ze hebben een menswaardige behandeling, een dak, dagbesteding en hulp nodig hebben.
De sfeer was helemaal veranderd. De gebruikelijke politieke vragen om grip te krijgen op de kwestie waren niet meer nodig. De vraag die ze na afloop stelden was: "Wat kunnen wij als raadsleden doen om hier een bijdrage aan te leveren?"
"Mijn twee zoons nemen geen contact meer met me op. Hun moe vertelt verkeerde verhalen over me. Dat doet wat met je, als je kinderen je niet meer willen zien. Maar ik kan geen traan meer laten.
Als ik mijn leven over mocht doen, dan word ik een vogel."
Het zijn kleine stapjes die we met elkaar zetten. Verhalen helpen om de menselijke kant van politieke kwesties te begrijpen. Het verhaal van Joris heeft zijn werk gedaan. Raadsleden vragen zich af wat hun bijdrage kan zijn om daklozen mensen verder te helpen. Zo maak je ruimte om het goede gesprek te voeren over politieke relevante kwesties.